Τραγούδια.
Άντρας που δεν εκάτεχε
Έσβησ' αέρας το κερί που κράτουνα στην χέρα
κι είναι για μένα η ζωή, σκοτάδι νύχτα μέραΆντρας που δεν εκάτεχε τα μάτια του πως κλαίνε
αγάπησε και τρέξανε --- έλα, και τρέξανε
αγάπησε και τρέξανε
σαν τού μωρού, που λένε
Να καμω θελω ταραχη.
Ωχ, ωχ πουλάκι μου Να κάμω θέλω ταραχή, ταραχή
Να κάνω θέλω ταραχή
Πως μ' έβαλες στα πάθη
να κάμω θέλω ταραχή
σα το κακό Γενάρη
ωχ μάνα μου σα το κακό Γενάρη
Να ρίξω χιόνια και νερά και νερά
Να ρίξω χιόνια και νερά και νερά
Να ρίξω χιόνια και νερά
άλλος να μη σε πάρει
Ωωωω ώπα ώπα
άλλος να μη σε πάρει
Η Τίγρη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου